რატომ დატოვა ბევრმა რესტორანმა კრიზისული პერიოდებში ბაზარი და ზოგიერთმა მოახერხა გაჩერებულიყო? რატომ მუშაობდნენ თანამშრომლები მრავალი დაწესებულებიდან, ხოლო დანარჩენმა რესტორნებმა შეძლეს თავიანთი გუნდის შენარჩუნება? რა არის სტუმრების ერთგულების საიდუმლო? როგორ დავრწმუნდეთ, რომ მოთხოვნის დაცემის პირობებში, სპონტანური ვიზიტები ახალ და დაგეგმილ ვიზიტებად იქცევა და რესტორნების პატრონებს უფრო და უფრო მეტი მათი მეგობარი მოჰყავთ?
ერთი შეხედვით, ყველა ამ კითხვაზე პასუხი ზედაპირზე დევს. არაპროფესიონალმა და უიღბლო მოთამაშეებმა დატოვეს ბაზარი, რაც უფრო წარმატებულ და წარმატებულ ადგილებს დაუთმეს, კრიზისმა გადარჩენილმა რესტორნებმა შეძლეს ძირითადი ადამიანების შენარჩუნება, სტუმრები კი საერთოდ არ წყვეტდნენ რესტორნებში სიარულს, ისინი უბრალოდ "მიედინებოდნენ" ერთი დაწესებულებიდან მეორეში. ალბათ, ასეთი არგუმენტები არ არის მოკლებული აზრს.
ამის მიუხედავად, სტუმრების ერთგულების სტიმულირების პროცესი შედგება ასობით წვრილმანისგან, რომელთა გათვალისწინებაც ყველა რესტორანმა უნდა გააკეთოს. სტუმრის განწყობა დამოკიდებულია უამრავ ფაქტორზე, რომელთა კომბინაცია ქმნის ნამდვილ, გულწრფელ, მოტივირებულ ერთგულებას რესტორნის, მისი სამზარეულოს, ატმოსფეროს და პერსონალის მიმართ.
როგორც ადრე აღვნიშნეთ, კრიზისის დროს, ჩვენი სტუმარი ბევრად უფრო შერჩევითი და გამჭრიახი გახდა. ახლა მას სურს მეტი მიიღოს თავისი ფულისთვის, აქტიურად არის მზად გაეცნოს ახალ გასტრონომიულ შეგრძნებებს, შეადაროს რესტორნები, მათი სამზარეულო და მომსახურების ხარისხი. თანამედროვე სტუმარი მკაცრი და შეურიგებელია დაწესებულების ნაკლოვანებებთან.
ახლა რესტავრატორს გაცილებით მეტი შიდა რეზერვი, სიმტკიცე და დაჟინება სჭირდება, რომ მისი დაწესებულება სტუმრების მოლოდინს შეუსაბამოს. ახლა კარგი სამზარეულო აღარ "გაიყვანს" საზიზღარ მომსახურებას და ბრწყინვალე მომსახურება არ ანაზღაურებს ხარვეზებს სამზარეულოში. დღევანდელ დღითიდღე კონკურენტულ გარემოში ერთგულების მოპოვება და სტუმრის აღიარებისა და ერთგულების მოპოვება გაცილებით მეტ ძალისხმევას მოითხოვს, ვიდრე ამას ადრე მოითხოვდნენ.
