ამერიკული ვისკის, რთველის სასმელს, მდიდარი ისტორია აქვს, რომელიც ძალიან ოსტატურად ემთხვევა მის დახვეწილ გემოსა და ხარისხს. მრავალი ომის, ტრიუმფის, აკრძალვებისა და აჯანყებების შედეგად ვისკიმ გზა გაიარა და მაინც გადარჩა.
პირველადი წყაროები
ამერიკული ვისკის სამშობლოში შეიძლება ვიხილოთ შტატების ვირჯინია, მერილენდი და პენსილვანია აღმოსავლეთ შეერთებულ შტატებში. 1791 წელს ვისკის ხარშვა დაიწყო როგორც ჭვავის პროდუქტი. მაშინდელმა მოქმედმა პრეზიდენტმა ეს წამოწყება შეაფასა, როგორც დამატებითი შემოსავლის დაპირება და ამიტომ ცდილობდა მის დაბეგვრას, რასაც ღია წინააღმდეგობა მოჰყვა. ეს ფიასკო ცნობილი გახდა, როგორც "ვისკის აჯანყება". ირლანდიელი პიონერები, რომლებიც დასახლდნენ მთიან შტატებში ტენესის და კენტუკის, პირველები გახდნენ ამერიკული ვისკის.
ისინი წააწყდნენ წმინდა, ცაცხვით მდიდარ წყლებს და უამრავ მერქანს, რაც მათ საშუალებას აძლევდა ტრანსპორტირებისა და შენახვისთვის ლულების დამზადება. სიმინდი, ვისკის მთავარი ინგრედიენტი (მთლიანი ინგრედიენტების 51%), ასევე უხვი იყო. შექმნის ამ ეტაპზე ამერიკულმა ვისკიმ დაინახა ორი ზომიერი ბრენდი: მაწონი და ბურბონი. თითოეულმა ამ ბრენდმა, განსხვავებული გემოვნებისა და გამოცდილების შეთავაზებისას, საკუთარი ნიშა გამოიმუშავა და გამორჩეული ამერიკული სასმელების დიდი რეპუტაცია ჰქონდა. მჟავე ბადაგის ბრენდი ერთგულად რჩება თავისი ფესვებისგან და ჯერ კიდევ ძირითადად წარმოებულია ტენესის შტატში. გასაკვირი არ არის, რომ მჟავე ბადაგი გახდა ამ მთიანი, სამხრეთის შტატის სიამაყე და სიხარული.
ამერიკული ვისკის, რთველის სასმელს, მდიდარი ისტორია აქვს, რომელიც ძალიან ოსტატურად ემთხვევა მის დახვეწილ გემოსა და ხარისხს. მრავალი ომის, ტრიუმფის, აკრძალვებისა და აჯანყებების შედეგად ვისკიმ გზა გაიარა და მაინც გადარჩა.
განვითარება
1870 წლისთვის ვისკის ვაჭრობა კარგად დამკვიდრდა მთელ ამერიკაში. ცნობილი პოლიტიკოსები, თომას ჯეფერსონი, ჯორჯ ვაშინგტონი, ბენჯამინ ფრანკლინი და აბრაამ ლინკოლნიც კი, რომელთაგან თითოეული ალკოჰოლზე იყო ლიცენზირებული, ამა თუ იმ ფორმით (ყველაზე ხშირად პირადად) მონაწილეობდნენ ვაჭრობაში. ამ ეტაპზე კანონმდებლობა მიზნად ისახავდა ვისკის წარმოებაზე ზედამხედველობის უზრუნველყოფას და ამ დებულების მოქმედება დაიწყო. ამასთან, კანონმდებლობა არ იყო ძალიან მკაცრი - და მას არ შეეძლო არაკეთილსინდისიერი მოვაჭრეებისგან ყალბი ყუთების გადატანა, ვისკის ბოთლებში შეფუთული და როგორც ასეთი მარკირება; ეს მეთვალყურეობა განსაკუთრებით რთული იყო, რადგან საცხენოსნო ქარხნებსა და მომწოდებლებს შორის მომხმარებლების ტავერნებში ტრანსპორტირება ხდებოდა ცხენის ვაგონებისა და ბაგირების გამოყენებით.
სწრაფად გაირკვა, რომ დალუქული და ეტიკეტიანი ბოთლები ერთადერთი გზა იყო იმისთვის, რომ თაღლითები მოენახულებინათ. ჯორჯ ბარვინ ბრაუნმა დაიწყო ეს პრაქტიკა და თავდაპირველად მხოლოდ ექიმებსა და ექიმებს ყიდდა. საკმაოდ მალე, ცნობილმა ტავერნებმა დაიწყეს ბოთლების ეტიკეტირება. სხვა მოვაჭრეების მხრიდან გარკვეული წინააღმდეგობის გაწევის შემდეგ, რომლებიც უხარისხო ვისკის გაყიდვას მოკლეს, ეს ტენდენცია გახდა სტანდარტული კომერციული პრაქტიკა (განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც მომხმარებლები უარყოფენ დალუქულ ბოთლებში მოხვედრილ ნებისმიერ პროდუქტს). დაბეჭდილი ეტიკეტით დალუქული ბოთლები გახდა ვისკის გაყიდვაში რეალური ფულის გამომუშავების საუკეთესო გზა.
1897 წელს ჩატარებულ სხვა ღონისძიებებში მიღებულ იქნა სხვა კანონი, რომელიც მომხმარებლებს გარანტიას აძლევს ვისკის ნამდვილობას. პოლკოვნიკი ედმუნდ ჰეინს ტეილორი უმცროსი და სახაზინო მდივანი ჯონ გ. კარლისი ხელმძღვანელობენ, კანონის მიზანია უზრუნველყოს "პირდაპირი" ვისკის გაყიდვის სტანდარტების დაცვა. Bond Bottled Law დაიბადა, რაც ნიშნავს, რომ ვისკი უნდა იყოს პირდაპირი (50% ალკოჰოლით მოცულობით) და წარმოებული იყოს ერთ დისტილაციის სეზონში ერთი დისტილატორისა და ერთი დისტილატორის ქვეშ.იგი ასევე ინახებოდა ფედერალურ საწყობში აშშ-ს მთავრობის მეთვალყურეობის ქვეშ, სულ მცირე, ოთხი წლის განმავლობაში. ამ გამაგრებულ ვისკის აგრძელებს საუკეთესოს საუკეთესო რეპუტაციას.
რეაგირება და ხსნა
ალკოჰოლის ბოროტად გამოყენებამ გამოიწვია უზარმაზარი სასმელის მოხმარება ამერიკის მოსახლეობაში, რამაც ხელი შეუწყო აკრძალვის პოლიტიკას. ეს კანონი განიხილებოდა, როგორც საზოგადოებრივი ღირებულებების ზიანი. აკრძალვის ეპოქა იყო 1922-1933 წლებში და ეს კანონები კრძალავდა ალკოჰოლის წარმოებას; აკრძალვის მომხრეები ალკოჰოლს ხედავდნენ საზოგადოებაში განცდილი პრობლემების მთავარ კატალიზატორად. 1933 წლისთვის აშკარა გახდა, რომ აკრძალვა კეთილშობილურ ექსპერიმენტად რჩებოდა, რადგან მისი წარუმატებლობები ძალზე თვალსაჩინო იყო. ამრიგად, ამერიკული ვისკი გადაურჩა ამ დიდ გამოწვევას, კიდევ უფრო გაამყარა თავისი არსებობა და დაიბრუნა თავისი ადგილი ამერიკელების გულებში.
1964 წლისთვის ბურბონი გახდა ამერიკული იდენტურობის ისეთი განუყოფელი ნაწილი, რომ აშშ-ს კონგრესმა იგი აღიარა, როგორც "დიდი პროდუქტი"; ეს დეკლარაცია დიდი პატივია, რადგან მასში ვისკი გაერთიანდა ყველა ამერიკელისთვის. ამრიგად, მკაფიოდ ჩამოყალიბდა სამართლებრივი რეგულაციები ნამდვილი ბურბონის ხარისხის სტანდარტებისთვის. ეს სტანდარტები ჩამოყალიბდა შემდეგნაირად: სულ მცირე 51% გამოხდილი სიმინდი 80% -მდე ალკოჰოლით მოცულობით. ვისკი შეიძლება შეიცავდეს მხოლოდ ბუნებრივ ინგრედიენტებს (ანუ წყლის გარდა სხვა ხელოვნური დანამატები არ დაიშვებოდა) და ბურბონის მოძველება მხოლოდ სპეციალურ კასრებში უნდა გაკეთებულიყო მხოლოდ ნახშირბადის მუხისგან. ვისკის სხვა ამერიკულ ბრენდებს უნდა შეესრულებინათ მარცვლეულის კონტროლის, დაბერების და კორექციის დამატებითი სტანდარტები, რათა მიეღოთ ვისკის გარკვეული ნიშნები. ეჭვგარეშეა, სწორედ ამ ზუსტმა სტანდარტებმა შეუქმნეს ამერიკულ ვისკის არჩევანის უფლება.
ზოგი ამერიკული ვისკის ბრენდი, რომელიც დროის გამოცდას გაუძლო, მოიცავს ჯიმ ბიმს, მარკერის მარკს, ველურ თურქეთს და არწივის იშვიათობას. კენტუკის, ტენესის და ვირჯინიის ქარხნები გახსნილია მართვადი ტურებით და დეგუსტაციებით, რათა საზოგადოებამ შეძლოს ნამდვილი ამერიკული ვისკის წარმოშობის გამოცდილება.
